Door een opeenstapelingen van tegenslagen en een psychische kwetsbaarheid, werd de wereld van Martin steeds kleiner en de spanning juist groter. Zelfregiecentrum Deventer biedt hem letterlijk en figuurlijk de ruimte om zich weer wat beter te voelen. ‘Er is een onderling begrip, dat je elders zelden vindt.’
VEELZIJDIG LEVEN
“Rond mijn twintigste kreeg ik voor het eerst te maken met psychische problemen. Toch lukte het me om een veelzijdig leven op te bouwen. Ik had een uitdagende baan bij de bank, samen met leuke collega’s was ik jarenlang verantwoordelijk voor de centrale computers. Ik heb daar veel mooie momenten meegemaakt, onder andere de komst van de euro en de millenniumwisseling.”
STRESS
"Door reorganisaties werd het werk echter steeds moeilijker vol te houden en werd ik uiteindelijk werkloos. Ook mijn relatie liep, alweer even geleden, stuk wat de situatie niet eenvoudiger maakte. In 2019 kwam ik thuis te zitten en in het begin ging dat nog best redelijk. Ik kom graag buiten de deur en vind het leuk om ergens wat te gaan eten of drinken. Financieel was dit echter niet vol te houden. En door mijn psychische beperkingen raakte ik steeds meer in de stress. Want wat moest ik dan met mijn leven doen, om op de been te blijven?”
PSYCHISCHE KWETSBAARHEID
“Een zoektocht op internet naar buurthuizen en inloopcentra bracht me in eerste instantie bij het Meester Geertshuis. Op zich een fijne plek, maar toen ik daar een tip kreeg over het zelfregiecentrum van Vriendendiensten was mijn interesse gewekt. Daar zouden namelijk veel mensen met een psychische kwetsbaarheid komen. En dat zou helemaal aansluiten bij mijn situatie.”
RONDLEIDING
“Ik wandel graag en besloot tijdens een wandeling eens binnen te lopen bij het zelfregiecentrum. Bij binnenkomst trof ik een coördinator en bezoeker, die vriendelijk vroegen of ze iets voor me konden betekenen. Toen ik mijn situatie uitlegde, volgde al snel een rondleiding. Ik zag de verschillende ruimtes, de tuin en de mogelijkheden. Ook de optie om in het centrum iets te eten sprak me aan. Met een positief gevoel liep ik die middag naar huis. De dag erna ging ik weer naar het zelfregiecentrum, en dat ben ik blijven doen, wanneer mijn conditie dit toeliet.”
UITGEBREIDE LUNCH
“Meestal ga ik er aan het einde van de ochtend heen, zodat ik me kan opgeven voor de lunch die dagelijks wordt verzorgd. Soms is die zo uitgebreid, dat ik ’s avonds thuis alleen nog iets simpels hoef te eten. Voor mij betekent dat veel. In mindere periodes kost de minste inspanning me namelijk zeer veel moeite, bijvoorbeeld zoiets als koken.”
KOKEN
“Het is niet dan ik niet wil koken, integendeel. Ik heb lange tijd in Den Haag gewoond en de kroegbaas van mijn stamkroeg in Scheveningen maakte elke woensdag een Blauwe Hap, zoals dat daar heet. Een rijsttafel. Hij kwam namelijk uit Indonesië. Ik raakte geïnteresseerd en belandde naast hem in de keuken, waar ik hielp met onder andere het snijden van de groentes. In die periode heb ik goed opgelet en ook veel dingen opgeschreven. Ik weet dus wel hoe je Babi Ketjap of Sajoer Lodeh maakt en kijk ernaar uit om dit te bereiden in de keuken van het zelfregiecentrum. Helaas ben ik daartoe momenteel niet in staat, maar ik heb goede hoop voor als het straks weer beter met me gaat.”
ONDERLING BEGRIP
"Dat is het mooie aan het zelfregiecentrum: er zijn talloze mogelijkheden, maar geen verplichtingen. Niks moet. Ook niet op sociaal gebied. Ik ben geen prater en kan soms best stil zijn. Dat zit ik gewoon, met een kop koffie in de tuin van het centrum, als het weer dat toelaat. Niemand die dan zegt ‘joh, wat ben je stil’, ‘wat zit je voor je uit te staren’. En als er gesprekken zijn waaraan ik deelneem, verlopen dit doorgaans makkelijker dan ik gewend ben. Er is een onderling begrip, dat je elders zelden vindt.”
IETS LICHTER
“De ruimte in het zelfregiecentrum om zelf te mogen bepalen waaraan je behoefte hebt, is voor mij zeer helpend. Je kunt deelnamen aan activiteiten, maar niemand die je daartoe verplicht. Ik voel me er welkom als ik er ben en daarnaast niet bezwaard als ik een tijdje niet kan komen. Sinds ik het centrum weet te vinden, voel ik mij iets lichter, alsof er een druk van mijn schouders is.”